Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.

Τούτες οι μέρες είναι που με κουράζουν στην πόλη.
Πολύς ο κόσμος, δεν βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, δεν μπορείς εύκολα
να ψωνίσεις, δεν μπορείς εύκολα να κάνεις οτιδήποτε.
Για πολλούς ο πολύς κόσμος είναι μαγνήτης. Εμένα με κουράζει. '
Έτσι απόψε προτίμησα τη βεράντα του σπιτιού, παρέα με την αγαπημένη μου φίλη. Τη βαρώνη Μοναξιά.
Και έστησα πάλι τον εαυτό μου απέναντι στην άλλη άκρη του τραπεζιού.
Μονομαχείς με τον εαυτό σου, είχε πει ένας φίλος ποιητής, και είναι από τις καλύτερες στιγμές.
Και πράγματι είναι μία άγρια μονομαχία όταν μονομαχείς με τον εαυτό σου.
Κοφτερά τα σπαθιά που σε τίποτα δεν χαρίζονται. Σκέφτεσαι αυτή τη μοναξιά
που είπα πριν. Και αυτή την αφόρητη πλήξη και την ανία που κουβαλάει.
Όλα ίδια, όλα στάσιμα, όλα αμετακίνητα. Ηρεμία τάφου.
Και έπειτα ασυναίσθητα το μάτι στρέφεται στα ψηλά. Στον ουρανό.
Μπροστά ο Δίας, και πίσω ασθμαίνουσα η Σελήνη.
Και όμως προχθές ήταν που ήταν αγκαλιά. Και τώρα τόσο μακριά!
Με την άπιστη Σελήνη να έχει εγκαταλείψει το Δία και να ταξιδεύει στο
ραντεβού της με την Αφροδίτη.
Ίδια; Ποιός είπε ότι όλα είναι ίδια; Και ότι όλα είναι στάσιμα και αμετακίνητα;
Λάθος! Τίποτα δεν είναι ίδιο όπως την προηγούμενη στιγμή. Και ούτε στην ίδια θέση.
Όλα κινούμενα σε μία πλήρη αρμονία και σε ένα αέναο κύκλο.
Γυρίζει η σελήνη γύρω μας, για να βρεθεί στην ίδια θέση στο διάστημα έπειτα από 28 ημέρες. Και εμείς μαζί με τη σελήνη γυρίζουμε σε ένα κύκλο με κέντρο τον ήλιο που στη ίδια θέση
με σήμερα θα χρειαστεί ένας χρόνος για να ξαναέλθουμε.
Θα πεις γνωστό το ταξίδι και βαρετό. Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα.
Χειμώνας – Άνοιξη – Φθινόπωρο – Καλοκαίρι, και ξανά από την αρχή.
Και όμως υπάρχει και το άλλο ταξίδι, το μεγάλο, εκείνο που σε πηγαίνει το λεωφορείο
του ηλιακού μας συστήματος.
Γιατί όλο μαζί το ηλιακό μας σύστημα γυρίζει περί το κέντρο του γαλαξία σε ένα
κύκλο και σε ένα ταξίδι, που ούτε μπορείς να φανταστείς πως το κάνεις.
Αλήθεια ξέρεις πόσο είναι ένα γαλαξιακό έτος; Ένα κοσμικό έτος όπως το λένε οι επιστήμονες; Ξέρεις που είσαι σήμερα μέσα στον αχανή Γαλαξία μας;
Εκεί που ήταν ξανά η γη στην αρχή του Μεσοζωικού Αιώνα, στην Τριαδική του Περίοδο,
τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα θηλαστικά. 250 εκατομμύρια χρόνια πριν,
ούτε που υπήρχαν τότε οι Δεινόσαυροι.
Γιατί τόσο χρειάζεται η σπείρα μας για να κάνει μία πλήρη περιστροφή.
Και που είμαστε σήμερα; Εκεί που πριν ήταν άλλα αστέρια.
Ίσως ο Αντάρης, ή ο Ντενέμπ, μπορεί και ο Βέγας.
Άσε μη το ψάχνεις, μη ψάχνεις υπερσύγχρονα αστρόπλοια, ούτε και να καβαλικέψεις
στη φαντασία σου για να βρεθείς στα μέρη αυτά.
Ήδη εκεί είσαι, απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Και ασφαλώς δεν θα ξέρεις ότι τα
ταξίδια σου δεν περιορίζονται εκεί.
Ότι σαν σμήνος γαλαξιών περιστρεφόμαστε γύρω από ένα άγνωστο κέντρο, που ούτε
και ξέρουμε πόσος χρόνος χρειάζεται για να γίνει ένας κύκλος.
Ίσως και να μη φθάνει η ηλικία του ηλιακού μας συστήματος.
Το φαντάζεσαι; Ότι διαρκώς ταξιδεύεις στα πέρατα του σύμπαντος, μέσα σε
πολλαπλές τροχιές, σε πολλαπλούς και διαστελλόμενους κύκλους;
πως κάθε στιγμή είσαι και σε ένα διαφορετικό σημείο του σύμπαντος;
Με τέτοιες αστρικές ταχύτητες, και σε τέτοιες αστρικές αποστάσεις, που ούτε καν
μπορείς να τις αντιληφθείς.
Και έπειτα γκρινιάζεις για την πλήξη σου και για τη ρουτίνα σου.
Και έχεις την αίσθηση ότι όλα είναι ανιαρά και στάσιμα. Και δεν καταλαβαίνεις πως
μετέχεις στο πιο θαυμαστό ταξίδι.
Μεγαλύτερο και από εκείνο που είδες στα πιο υπερβολικά σου όνειρα.
Μένεις καρφωμένος στα γήινα, γιατί το μυαλό σου δεν μπορεί να ανοίξει, να απλώσει,
και να συλλάβει τη συμπαντική σου διάσταση και πραγματικότητα.
Πώς δεν έχεις ανάγκη τη ταχύτητα της σκέψης σου, ούτε τα διαστημόπλοια της
φαντασίας σου, για να ταξιδέψεις στο αχανές σύμπαν.
Γιατί ήδη ταξιδεύεις απλά δεν το αντιλαμβάνεσαι. Επιβάτης μέσα σε μία μαγική
διαστημική κάψουλα, που λέγεται πλανήτης Γή, και που σε ταξιδεύει στα πέρατα
του αχανούς σύμπαντος. Και συ δεν το καταλαβαίνεις!
Γιατί πρόλαβε να σε πνίξει η ρουτίνα μίας άνυδρης καθημερινότητας.
Που ψάχνεις να την γεμίσουν οι πολλοί επισκέπτες της πόλης, ή η φυγή σου σε τόπους
δύο σπιθαμές παραπέρα. Τώρα θα μου πεις γιατί τα γράφω.
Μήπως και ξέρω αν τα διαβάσεις. Ίσως γιατί δεν τα γράφουμε για τους άλλους.
Ίσως γιατί για τον εαυτό μας τα γράφουμε, που τον έχουμε στημένο στην άλλη άκρη
του τραπεζιού, σε μία αμείλικτη μονομαχία μαζί του.
Ίσως γιατί τα μακρινά ταξίδια στο άγνωστο μας φοβίζουν. Ίσως γιατί οι φόβοι μας
αναζητούν την παρηγοριά του συνταξιδιώτη.
Θα μου πεις βέβαια πώς είναι και κείνος ο κοντινός ο Γαλαξίας, της Ανδρομέδας.
Πορεία σύγκρουσης με το δικό μας το γαλαξία. Μπορείς να το φανταστείς;
Δύο Γαλαξίες να συγκρούονται. Όμως μη σε ανησυχεί.
Δεν θα είσαι εδώ για να το δεις. Δεν θα είναι ούτε το ηλιακό σου σύστημα για να το ζήσει. Οπότε απόλαυσε το μεγάλο σου ταξίδι.
Το μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: