ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΒΑΤΙΚΩΝ.

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΒΑΤΙΚΩΝ
από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα

Η πρόσφατη έρευνα στο Παυλοπέτρι αποκάλυψε ότι τα ίχνη κατοίκησης
στην περιοχή τοποθετούνται ακόμη και πριν από το 3000 π.χ.
Ωστόσο παλαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής από την
εποχή του λίθου, μαρτυρούν ότι η περιοχή κατοικήθηκε προγενέστερα
ακόμη και από το 6000 π.χ.
Είναι δύσκολο στα βάθη αυτά της προϊστορίας να προσδιορίσεις
τα προελληνικά αυτά φύλλα, τα οποία γενικότερα προσδιορίζονται
ως μεσογειακή φυλή.
Από μαρτυρίες ιστορικών της αρχαιότητας (Παυσανίας) μαθαίνουμε
ότι πρώτοι οικιστές της Λακωνίας (συνεπώς και των Βατίκων) ήταν οι
Λέλεγες.
Λέλεξ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Λακεδαιμονίων από τον οποίο
γεννήθηκαν ο Μύλητος και ο Πολυάκμων.
Γιός του πρώτου υπήρξε ο Ευρώτας ο οποίος μη έχοντας διάδοχο άφησε
το βασίλειο στον Λακεδαίμονα, από τον οποίο πήρε το όνομα της η
Λακωνική.
Η Μεσογειακή αυτή φυλή στην οποία ανήκαν τα προελληνικά φύλλα
(Λέλεγες, Κάρες, Φοίνικες, Πελασγοί κ.λ.π) ονομασθέντες και Αιγαίοι,
ήταν φυλή διαφορετική και προγενέστεροι της ινδοευρωπαϊκής.
Περίπου στο 1900 – 2000 π.χ η παρακμή του πολιτισμού Χαράπα στον
Ινδό ποταμό σήμανε και τις σημαντικές ιστορικές μεταβολές, με την
μετανάστευση φύλλων προς τον Αιγαιακό χώρο.
Ως πρώτο φύλλο που εισέβαλε και αποίκισε αναφέρονται οι Ίωνες, και
κατόπιν οι Αχαιοί τμήμα των οποίων κατέλαβε την Πελοπόννησο, υποτάσσοντας και αφομοιώνοντας φυλετικά τους αυτόχθονες.
Με την ανάπτυξη του μυκηναϊκού πολιτισμού, αξιόλογα αναπτύσσονται
τα Βάτικα όπως μαρτυρούν τα ευρήματα στο Παυλοπέτρι, αλλά και το
πλήθος των μυκηναϊκών τάφων που αναφέρονται στην περιοχή.
Σημείο επαφής η περιοχή με τον άλλον μεγάλο πολιτισμό που αναπτύχθηκε
στην Κρήτη, τον Μινωϊκό, ο οποίος αναπτύχθηκε από διαφορετικά των
ινδοευρωπαϊκών φύλλων.
Εκτός των Μινωϊτών στην περίοδο αυτή και για μεγάλο χρονικό διάστημα
αναφέρεται η παρουσία των Φοινίκων, οι οποίοι ασχολούντο με το εμπόριο,
και το εμπόριο και αλιεία της πορφύρας στον κόλπο των Βατίκων.
Ενδεικτικό της παρουσίας των λαών της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας στα
Βάτικα, είναι και η εισαγωγή εθίμων, και θεοτήτων από τους λαούς αυτούς.
Με την κάθοδο των Δωριέων και την παρακμή του μυκηναϊκού πολιτισμού,
οι Δωριείς εισβάλλουν στη χώρα και στη Λακωνική υποτάσσοντας τους Αχαιούς, μένοντας ως κυρίαρχη εθνότητα για περισσότερο από 800 χρόνια.
Κατά ιστορική πληροφορία (Αντώνης Κατσώρης) φέρεται ο βασιλεύς Βοίας
να είναι στους 6 βασιλείς που υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας με τους
Δωριείς.
Την κυριαρχία των Δωριέων, και έπειτα και από την παρακμή της ελληνιστικής περιόδου θα διαδεχθεί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η
οποία επέφερε τις δικές της πληθυσμιακές ανακατατάξεις.
Κατά την ρωμαϊκή περίοδο πάντως τα Βάτικα γνώρισαν ίσως τη μεγαλύτερη ακμή τους.
Κατά τη βυζαντινή περίοδο η περιοχή ερημώνεται και παρουσιάζεται
πληθυσμιακή συρρίκνωση.
Στο γεγονός αυτό έχει συμβάλλει καθοριστικά ίσως και ο μεγάλος σεισμός και
το τσουνάμι που έπληξε την περιοχή το 375 μ.χ.
Κατά τον εποικισμό των Σλάβων το 589 μ.χ στη Λακωνία, αυτοί δεν
φθάνουν και δεν εγκαθίστανται στα Βάτικα, καθώς δεν διασώζεται κανένα
τοπωνύμιο Σλάβικης προέλευσης.
Το 900 μ.χ η περιοχή αποικείται από Μανιάτες. Ήταν άνθρωποι αγέρωχοι
και ακατανίκητοι, και με αυτοκρατορικό διάταγμα που τους χαρακτηρίζει
επικίνδυνους χαρακτήρες, απαγορεύεται σε αυτούς η είσοδος τους στην πόλη
της Μονεμβασιάς.
Πιθανόν είναι πάντως ο χαρακτηρισμός αυτός να αναφέρεται στους πειρατές
που την εποχή αυτή λυμαίνονται τον Καβομαλιά και το στενό Ελαφονήσου –
Κυθήρων, και όχι τον ντόπιο πληθυσμό.
Αλλά ούτε και κατά τον αποικισμό των Αλβανών που έγινε το 1344 μ.χ
η περιοχή κατοικήθηκε από αυτούς, αφού δεν σημειώνεται στην περιοχή
αλβανική λέξη ή τοπωνύμιο.
Ίσως σε αυτό να οφείλεται το νέο τσουνάμι που σημειώθηκε το 1303 μ.χ
στην περιοχή, και έπληξε τα παράλια.
Ίσως για αυτό το λόγο ο αλβανικός αποικισμός σημειώθηκε στα ορεινά
και στα ενδότερα της Λακωνικής.
Κατά τη Φραγκοκρατία η περιοχή δεν κατελήφθη από τους Φράγκους αφού
ακολούθησε τη τύχη της Μονεμβασιάς και παρεδόθη μαζί της στον Γουλιέλμο
Βιλεαρδουίνο.
Από το 1464 – 1540 η περιοχή Ενετοκρατείται, ενώ από το 1540 – 1687 η
περιοχή καταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Από το 1687-1715 η περιοχή
καταλαμβάνεται και πάλι από τους Ενετούς. Σε αυτή την περίοδο της
δεύτερης Ενετοκρατίας έχουμε το συνοικισμό του Βροντά.
Από το 1715-1821 η περιοχή καταλαμβάνεται και πάλι από τους Τούρκους,
και μετά την αποτυχία των Ορλωφικών το 1770 σημειώνεται επιδρομή
Τουρκαλβανών που εξαναγκάζει σε εκπατρισμό πολλούς Βατικιώτες.
Άλλοι κατέφυγαν στα γειτονικά Κύθηρα που ήταν υπό Αγγλική κατοχή,
και άλλοι στα νησιά του Αιγαίου.
Αρκετοί κατέφυγαν στην Σάμο αλλά και στην Τήνο όπου συγκεντρωθέντες
σε συνοικίες έλαβαν το όνομα τους (Βατικιώται).
Σε μερικές περιπτώσεις έχασαν και το πραγματικό τους επώνυμο και το
Βατικιώτης έγινε επώνυμο.
Τέτοιο επώνυμο συνάντησα στην Αίγινα αλλά και στην Εύβοια.
Μετά το 1821 αρκετοί Τούρκοι μη θέλοντας να χάσουν τις περιουσίες τους,
παρέμειναν στην Ελλάδα και εξελληνίστηκαν αφομοιωθέντες από τον
ντόπιο πληθυσμό.
Δεν είναι σύμπτωση ότι και μέχρι τις μέρες μας σόγια με μεγάλη κτηματική
περιουσία είναι απόγονοι εξελληνισθέντων Τούρκων.
Σωτήραλης (Σωτήρ-αλής), Μεϊμέτης (Μεμέτ αγάς), Χασάναγας (Χασάν αγάς),
Χουσάκος (Χουσεϊν) κ.λ.π.
Αυτές οι εναλλαγές στην επικυριαρχία σίγουρα επηρέασαν το δημογραφικό
με μείξεις και ανακατατάξεις πληθυσμών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.

Τούτες οι μέρες είναι που με κουράζουν στην πόλη.
Πολύς ο κόσμος, δεν βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις, δεν μπορείς εύκολα
να ψωνίσεις, δεν μπορείς εύκολα να κάνεις οτιδήποτε.
Για πολλούς ο πολύς κόσμος είναι μαγνήτης. Εμένα με κουράζει. '
Έτσι απόψε προτίμησα τη βεράντα του σπιτιού, παρέα με την αγαπημένη μου φίλη. Τη βαρώνη Μοναξιά.
Και έστησα πάλι τον εαυτό μου απέναντι στην άλλη άκρη του τραπεζιού.
Μονομαχείς με τον εαυτό σου, είχε πει ένας φίλος ποιητής, και είναι από τις καλύτερες στιγμές.
Και πράγματι είναι μία άγρια μονομαχία όταν μονομαχείς με τον εαυτό σου.
Κοφτερά τα σπαθιά που σε τίποτα δεν χαρίζονται. Σκέφτεσαι αυτή τη μοναξιά
που είπα πριν. Και αυτή την αφόρητη πλήξη και την ανία που κουβαλάει.
Όλα ίδια, όλα στάσιμα, όλα αμετακίνητα. Ηρεμία τάφου.
Και έπειτα ασυναίσθητα το μάτι στρέφεται στα ψηλά. Στον ουρανό.
Μπροστά ο Δίας, και πίσω ασθμαίνουσα η Σελήνη.
Και όμως προχθές ήταν που ήταν αγκαλιά. Και τώρα τόσο μακριά!
Με την άπιστη Σελήνη να έχει εγκαταλείψει το Δία και να ταξιδεύει στο
ραντεβού της με την Αφροδίτη.
Ίδια; Ποιός είπε ότι όλα είναι ίδια; Και ότι όλα είναι στάσιμα και αμετακίνητα;
Λάθος! Τίποτα δεν είναι ίδιο όπως την προηγούμενη στιγμή. Και ούτε στην ίδια θέση.
Όλα κινούμενα σε μία πλήρη αρμονία και σε ένα αέναο κύκλο.
Γυρίζει η σελήνη γύρω μας, για να βρεθεί στην ίδια θέση στο διάστημα έπειτα από 28 ημέρες. Και εμείς μαζί με τη σελήνη γυρίζουμε σε ένα κύκλο με κέντρο τον ήλιο που στη ίδια θέση
με σήμερα θα χρειαστεί ένας χρόνος για να ξαναέλθουμε.
Θα πεις γνωστό το ταξίδι και βαρετό. Κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα.
Χειμώνας – Άνοιξη – Φθινόπωρο – Καλοκαίρι, και ξανά από την αρχή.
Και όμως υπάρχει και το άλλο ταξίδι, το μεγάλο, εκείνο που σε πηγαίνει το λεωφορείο
του ηλιακού μας συστήματος.
Γιατί όλο μαζί το ηλιακό μας σύστημα γυρίζει περί το κέντρο του γαλαξία σε ένα
κύκλο και σε ένα ταξίδι, που ούτε μπορείς να φανταστείς πως το κάνεις.
Αλήθεια ξέρεις πόσο είναι ένα γαλαξιακό έτος; Ένα κοσμικό έτος όπως το λένε οι επιστήμονες; Ξέρεις που είσαι σήμερα μέσα στον αχανή Γαλαξία μας;
Εκεί που ήταν ξανά η γη στην αρχή του Μεσοζωικού Αιώνα, στην Τριαδική του Περίοδο,
τότε που εμφανίστηκαν τα πρώτα θηλαστικά. 250 εκατομμύρια χρόνια πριν,
ούτε που υπήρχαν τότε οι Δεινόσαυροι.
Γιατί τόσο χρειάζεται η σπείρα μας για να κάνει μία πλήρη περιστροφή.
Και που είμαστε σήμερα; Εκεί που πριν ήταν άλλα αστέρια.
Ίσως ο Αντάρης, ή ο Ντενέμπ, μπορεί και ο Βέγας.
Άσε μη το ψάχνεις, μη ψάχνεις υπερσύγχρονα αστρόπλοια, ούτε και να καβαλικέψεις
στη φαντασία σου για να βρεθείς στα μέρη αυτά.
Ήδη εκεί είσαι, απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει. Και ασφαλώς δεν θα ξέρεις ότι τα
ταξίδια σου δεν περιορίζονται εκεί.
Ότι σαν σμήνος γαλαξιών περιστρεφόμαστε γύρω από ένα άγνωστο κέντρο, που ούτε
και ξέρουμε πόσος χρόνος χρειάζεται για να γίνει ένας κύκλος.
Ίσως και να μη φθάνει η ηλικία του ηλιακού μας συστήματος.
Το φαντάζεσαι; Ότι διαρκώς ταξιδεύεις στα πέρατα του σύμπαντος, μέσα σε
πολλαπλές τροχιές, σε πολλαπλούς και διαστελλόμενους κύκλους;
πως κάθε στιγμή είσαι και σε ένα διαφορετικό σημείο του σύμπαντος;
Με τέτοιες αστρικές ταχύτητες, και σε τέτοιες αστρικές αποστάσεις, που ούτε καν
μπορείς να τις αντιληφθείς.
Και έπειτα γκρινιάζεις για την πλήξη σου και για τη ρουτίνα σου.
Και έχεις την αίσθηση ότι όλα είναι ανιαρά και στάσιμα. Και δεν καταλαβαίνεις πως
μετέχεις στο πιο θαυμαστό ταξίδι.
Μεγαλύτερο και από εκείνο που είδες στα πιο υπερβολικά σου όνειρα.
Μένεις καρφωμένος στα γήινα, γιατί το μυαλό σου δεν μπορεί να ανοίξει, να απλώσει,
και να συλλάβει τη συμπαντική σου διάσταση και πραγματικότητα.
Πώς δεν έχεις ανάγκη τη ταχύτητα της σκέψης σου, ούτε τα διαστημόπλοια της
φαντασίας σου, για να ταξιδέψεις στο αχανές σύμπαν.
Γιατί ήδη ταξιδεύεις απλά δεν το αντιλαμβάνεσαι. Επιβάτης μέσα σε μία μαγική
διαστημική κάψουλα, που λέγεται πλανήτης Γή, και που σε ταξιδεύει στα πέρατα
του αχανούς σύμπαντος. Και συ δεν το καταλαβαίνεις!
Γιατί πρόλαβε να σε πνίξει η ρουτίνα μίας άνυδρης καθημερινότητας.
Που ψάχνεις να την γεμίσουν οι πολλοί επισκέπτες της πόλης, ή η φυγή σου σε τόπους
δύο σπιθαμές παραπέρα. Τώρα θα μου πεις γιατί τα γράφω.
Μήπως και ξέρω αν τα διαβάσεις. Ίσως γιατί δεν τα γράφουμε για τους άλλους.
Ίσως γιατί για τον εαυτό μας τα γράφουμε, που τον έχουμε στημένο στην άλλη άκρη
του τραπεζιού, σε μία αμείλικτη μονομαχία μαζί του.
Ίσως γιατί τα μακρινά ταξίδια στο άγνωστο μας φοβίζουν. Ίσως γιατί οι φόβοι μας
αναζητούν την παρηγοριά του συνταξιδιώτη.
Θα μου πεις βέβαια πώς είναι και κείνος ο κοντινός ο Γαλαξίας, της Ανδρομέδας.
Πορεία σύγκρουσης με το δικό μας το γαλαξία. Μπορείς να το φανταστείς;
Δύο Γαλαξίες να συγκρούονται. Όμως μη σε ανησυχεί.
Δεν θα είσαι εδώ για να το δεις. Δεν θα είναι ούτε το ηλιακό σου σύστημα για να το ζήσει. Οπότε απόλαυσε το μεγάλο σου ταξίδι.
Το μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Υ Π Ε Ρ Θ Ε Ρ Μ Α Ν Σ Η Τ Ο Υ Π Λ Α Ν Η Τ Η

Περιβαλλοντικό ή πολιτικό το ζήτημα ;


του Γιάννη Ψαρράκη


Υπερθέρμανση του πλανήτη – διοξείδιο του άνθρακα – κλιματικές αλλαγές – καταστροφή.
Θέματα που συζητούνται ευρέως τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα για την εγκατάσταση των λεγόμενων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, κυρίως της αιολικής (ανεμογεννήτριες) αφού αυτή αποτελεί και το 87% των ΑΠΕ.
Τι ξέρουμε σήμερα όλοι για το περιβαλλοντικό πρόβληματου πλανήτη; και για ποία πράγματα έχουμε πειστεί;- Υπάρχει υπερθέρμανση στον πλανήτη.- Στην ατμόσφαιρα υπάρχει τρύπα του όζοντος, που επιτρέπει την ηλιακή ακτινοβολία να εισέρχεται χωρίς να φιλτράρεται, και να υπερθερμαίνει τον πλανήτη.- Για το φαινόμενο ευθύνονται οι υψηλές ποσότητες έκλυσης CO2 στην ατμόσφαιρα.- Οι πάγοι λιώνουν.- Η στάθμη των ωκεανών ανεβαίνει επικίνδυνα.- Λίμνες ξεραίνονται.

Αιχμή του δόρατος αυτής της καμπάνιας ο βραβευμένος μεΝόμπελ Ειρήνης Al Gore, με το ντοκιμαντέρ του"Μία ενοχλητική αλήθεια".

Για να μην παρεξηγηθούμε θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι ένα πραγματικό γεγονός.Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζουμε είναι από τι προκαλείται, από ποίους και γιατί χρησιμοποιείται, και εν πάση περιπτώσει τι λένε άλλοι επιστήμονες που χαρακτηρίζονται ως αιρετικοί.Το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ του Al Gore, ‘Μια Ενοχλητική Αλήθεια’, πρέπει να πούμε πως δεν έχει υποστήριξη από κανέναν έγκριτο επιστήμονα και αρκετοί το έχουν επικρίνει.Διανοούμενοι, επιστήμονες, μετεωρολόγοι και ακτιβιστές,αντιστέκονται στο κλίμα υστερίας που έχει δημιουργηθείκαι δηλώνουν:«Δεν υπάρχει αποδεδειγμένη σχέση μεταξύ της ανθρώπινης δραστηριότητας και της υπερθέρμανσης του πλανήτη». Η έρευνα του αστροφυσικού Piers Corbyn ο οποίος είναι δημιουργός της Μακροπρόθεσμης Πρόγνωσης της Ηλιακής Δραστηριότητας και ιδρυτής τουWeather Action Long Range Forecasters (Μακροπρόθεσμη πρόβλεψη του καιρού ), απορρίπτει εντελώς τη θεωρία ότι το διοξείδιο του Άνθρακα είναι υπεύθυνο για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή.Και δηλώνει:«Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δηλώνει πως το διοξείδιο του άνθρακα ανεβάζει τη θερμοκρασία. Μετά την εποχή των παγετώνων συμβαίνει το αντίστροφο: πρώτα ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες και στη συνέχεια ανεβαίνουν τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα. Παρατηρώντας τις διακυμάνσεις κατά τη διάρκεια της εποχής των παγετώνων, βλέπουμε ότι στην πραγματικότητα, η θερμοκρασία ανεβαίνει και κατεβαίνει περίπου δύο φορές γρηγορότερα και συχνότερα από ότι τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον για το μισό διάστημα, ακολουθούν αντίθετες κατευθύνσεις και για το άλλο μισό κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Εννοώ δηλαδή ότι δεν συνδέονται μεταξύ τους. Ίσως συνδέονται με κάποιο σύνθετο τρόπο, αλλά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο πουθενά ότι το διοξείδιο του άνθρακα ανεβάζει συστηματικά τη θερμοκρασία. Με δεδομένη αυτήν την κατάσταση, η θεωρία αυτή είναι αποτυχημένη. Στην πραγματικότητα, από το 1998 οι θερμοκρασίες παγκοσμίως έχουν πέσει.».

Συνεχίζοντας ο Corbyn για το θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτηκαι τα ακραία καιρικά φαινόμενα είπε:«Στην πραγματικότητα, από το 1998 οι θερμοκρασίες παγκοσμίως έχουν πέσει.Αν τα ακραία καιρικά φαινόμενα προκαλούνται ή αυξάνονται λόγω του CO2, τότε πρέπει να ρωτήσουμε, τι προκάλεσε όλες τις προηγούμενες πλημμύρες στην ιστορία; Το 1875 ήταν μια πολύ άσχημη χρονιά με πλημμύρες. Ο ποταμός Trent έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα που είχαν ποτέ καταγραφεί έως τότε και εντελώς απρόβλεπτα, πλημμύρησε δύο φορές.Το Windsor επίσης πλημμύρησε και υπήρξαν βροχές μουσώνων πάνω από το μέσο όρο. Η γενική αύξηση της ηλιακής δραστηριότητας από το 1900 περίπου, προκαλεί μία γενική αργή άνοδο της θερμοκρασίας, η οποία μπορεί να λήγει σήμερα. Η πρώιμη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος την οποία δεν αναγνωρίζουν οι οπαδοί της υπερθέρμανσης του πλανήτη ήταν πολύ θερμότερη.
Η Γροιλανδία ήταν πολύ θερμότερη. Ονομάστηκε Γροιλανδία όταν ανακαλύφθηκε από τους Βίκινγκς, επειδή ήταν κατοικήσιμη και πολλοί άνθρωποι μετανάστευσαν εκεί.Δε συμβαίνει κάτι καινούριο σήμερα στον κόσμο που να μην έχει συμβεί παλιότερα. Η θεμελιώδης περιοδικότητα των αλλαγών θερμοκρασίας, είναι ο 22ετής μαγνητικός κύκλος του Ήλιου. Η κορύφωση του τρέχοντος 22ετούς κύκλου, ήταν τις χρονιές 2002 και 2003 και τώρα βρισκόμαστε σε μία ύφεση αυτής της τάσης. Το 2002 και 2003, ο μεταβαλλόμενος μέσος όρος της θερμοκρασίας έφτασε το μέγιστό του, ταυτόχρονα με τη φάση του φυσικού 22ετούς κύκλου.
Έτσι, αυτό που πιστεύουμε ότι συμβαίνει είναι ότι: Οι παγκόσμιες θερμοκρασίες μπορεί να μην αυξάνονται κατά μέσο όρο, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια , μέχρι το 2002, έχουμε δει την κορύφωση ενός φυσικού κύκλου, που συνδέεται με τον μαγνητικό 22ετή κύκλο του Ήλιου.Μπορώ να σας παραθέσω όλα τα ψέματα που αφορούνε στο θέμα. - Πρώτον ,δεν φαίνεται να έχει σχέση με όλα αυτά η επίδραση του διοξειδίου του άνθρακα.
Υπάρχει σημαντική διαμόρφωση των τιμών του CO2, που δεν έχει καμία σχέση με την ανθρώπινη δραστηριότητα, π.χ η ανάπτυξη των φυτών και η ηφαιστειακή δραστηριότητα. - Επίσης, οι πυρήνες των πάγων δεν μετρούν τα ετήσια ποσά του διοξειδίου του άνθρακα, αλλά οι τιμές κατανέμονται σε περίοδο αιώνων, επειδή το διοξείδιο του άνθρακα είναι αέριο και διαχέεται στον πάγο υπό μορφή φυσαλίδων. - Είναι ψέμα επίσης των οπαδών της υπερθέρμανσης ότι, τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα αυξάνονται τώρα ταχύτερα από ποτέ. Δεν υπάρχουν στοιχεία αύξησης ή μείωσης των επιπέδων του διοξειδίου του άνθρακα ταχύτερα από πριν, επειδή δεν μπορούμε να δούμε τέτοια πράγματα στους πυρήνες του πάγου. - Ένα άλλο ψέμα είναι η αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Έχουν γίνει σημερινές μετρήσεις στις Μαλβίδες που δείχνουν ότι η στάθμη της θάλασσας έχει κατέβει ή έχει ανέβει η στεριά, τα τελευταία 70 χρόνια. - Είναι σημαντικό να πούμε πως οι μετρήσεις από τους οπαδούς της υπερθέρμανσης του πλανήτη, γίνονται στον Ειρηνικό. Οι μετρήσεις αυτές είναι παράλογες, επειδή ο Ειρηνικός είναι σε συνεχή κίνηση, οπότε ολόκληρη η περιοχή κινείται και τα νησιά εκεί μπορεί να ανεβαίνουν ή να κατεβαίνουν και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη στάθμη της θάλασσας. - Όσο για τις πολικές αρκούδες, ζούσαν πολύ καλά στις θερμότερες εποχές. Δεν εξοντώθηκαν τότε, ούτε τα τελευταία 10.000 χρόνια, ούτε κατά την διάρκεια της προηγούμενης μεσοπαγετωνικής περιόδου, ούτε πριν απ αυτήν. Χρησιμοποιούν τις πολικές αρκούδες σαν παραπλανητική αναφορά, για να συγκινήσουν τον κόσμο με το ενδεχόμενο εξαφάνισής τους.
Για τη σημερινή πραγματική κατάσταση του πλανήτη ο επιστήμονας είπε:Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η υποκρισία των media και οι απρόβλεπτα αυξημένες συχνότητες διαρροής της βροχής, λόγω της ανεύθυνης διαχείρισης της γης, η οποία έχει μειώσει την ικανότητα συγκράτησης του νερού σε χώρες όπως Αγγλία, Ουαλία, Ινδία, Μπάγκλα Ντες, Κορέα, Κίνα.Αυτή η κακή διαχείριση της γης είναι που χρειάζεται συμμάζεμα. Αλλαγές στο κλίμα έχουν όντως συμβεί τα τελευταία 80 χρόνια. Ο κόσμος έχει γίνει λίγο θερμότερος, αλλά όχι τόσο θερμός όσο τους Μεσαιωνικούς χρόνους ή την Εποχή του Χαλκού. Πιστεύουμε και έχουμε μερικές πλανητικές προβλέψεις ότι, η υπερθέρμανση του πλανήτη έχει φτάσει πιθανώς στην κορύφωσή της και θα μείνει σταθερή ή θα κατέβει λίγο μέχρι το 2013.».

Θα πει κανείς, τώρα ότι βρέθηκε ένας επιστήμονας και είπε τα δικά του, και τι έγινε;Όμως υπάρχουν και οι άλλοι.Αυτοί που δούλευαν μέσα στο πρόγραμμα, αλλά που στο τέλος η συνείδηση τους δεν το άντεξε, και μίλησαν.Ζωντανό παράδειγμα ο Μετεωρολόγος Chris Landsea, ο οποίος παραιτήθηκε από την IPCC ( διακυβερνητική ομάδα για την εξέλιξη του κλίματος ) ανακοινώνοντας το εξής:« Δεν μπορώ να συνεχίσω με καλή πίστη να συνεισφέρω σε μια διαδικασία που θεωρώ ότι υποκινείται από προκαθορισμένες επιδιώξεις και είναι αβάσιμη επιστημονικά.».

Στο επιστημονικό περιοδικό "International Journal of Modified Physics" με τίτλο "Falsification Of The Atmospheric CO2 Greenhouse Effects Within The Frame Of Physics" (Ψέματα για τις επιπτώσεις του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα στο “φαινόμενο του θερμοκηπίου”, στο πλαίσιο της Φυσικής) , δημοσιεύθηκε εργασία των Gerhard Gerlich, Ralf D. Tscheuschner.
Στην περίληψη της αναφέρει:
«Το ατμοσφαιρικό φαινόμενο του θερμοκηπίου (μια ιδέα που πολλοί συγγραφείς ανιχνεύουν στα παραδοσιακά έργα του Fourier (1824), του Tyndall (1861), και του Arrhenius (1896), και η οποία εξακολουθεί να υποστηρίζεται από τη συλλογική ενοχοποίησή μας για τις φυσικές κλιματικές αλλαγές από τα ΜΜΕ), ουσιαστικά περιγράφει έναν εικονικό μηχανισμό, κατά τον οποίο η ατμόσφαιρα του πλανήτη δρα ως αντλία θερμότητας οδηγούμενη από ένα περιβάλλον που αλληλεπιδρά μεν με ακτινοβολίες, αλλά που εμφανίζει ισορροπία ακτινοβολίας στο ατμοσφαιρικό σύστημα.
Σύμφωνα με το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής μια τέτοια πλανητική μηχανή δεν μπορεί να υπάρχει ποτέ.Ωστόσο, σε όλα σχεδόν τα κείμενα της εκπαίδευσης θεωρείται δεδομένο ότι ο εν λόγω μηχανισμός είναι πραγματικός και πως στηρίζεται σε μια σταθερή επιστημονική βάση.».
Ο άνθρωπος ως διαχειριστής του φυσικού περιβάλλοντος απέτυχεπαταγωδώς, δημιουργώντας περιβαλλοντικά αδιέξοδα.Και τούτο έγινε επειδή η υπεροψία του σοφού ανθρώπου δεν τον άφηνε να δει ότι ο πλανήτης είναι πλανήτης των ειδών και όχι πλανήτης του ανθρώπου.Προσπάθησε λοιπόν να διαφεντέψει τον πλανήτη σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, παραβλέποντας πώς όλα είναι δομημένα πάνω σε μία θαυμαστή ισορροπία που το καθένα κατέχει τη θέση του, και αρμονικά η ύπαρξη τουενός είναι αλληλένδετη με την ύπαρξη του άλλου.Αυτή την αποτυχία του ο άνθρωπος την ομολογεί, ότι δηλαδή τα θαλάσσωσε.Αυτό που δεν ομολογεί είναι πως εκεί οδηγήθηκε εξαιτίας της υπεροψίας του.Αντί λοιπόν να επιστρέψει στους νόμους της Φύσης, και να αναγνωρίσει ότι στον πλανήτη έχουν δικαίωμα και τα άλλα είδη, έρχεται και πολύ απλά μας λέει ότι απέτυχε το συγκεκριμένο μοντέλο διαχείρισης.Όμως μπορούμε να δοκιμάσουμε άλλο μοντέλο διαχείρισης, αλλά που πάλι στη φιλοσοφία του θα είναι ίδιο με το προηγούμενο.Ο πλανήτης του ανθρώπου, και η διαχείριση του σύμφωνα με τις ανάγκες της λεγόμενης ανάπτυξης του.Τα είδη;Μπορούμε να τα διατηρήσουμε και ως μουσειακά.Κάπου ένα πάρκο με λίγα λιοντάρια, κάπου με λίγες αρκούδες, κάπου κάποια θαλασσόπαρκα.Φθάνουν. Έτσι να μη χαθούν τα είδη. Κιβωτός.Τρομάρα τους, που το περιβάλλον μπορεί να σταθεί έτσι.Κανένας δεν αμφισβητεί την ανάπτυξη ενός ενεργειακά αδηφάγουπολιτισμού.Για να έλθουμε στο Κιότο, και κυνικά η ΗΠΑ να δηλώσουν ότι τίποταδεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο οικονομικό θαύμα της χώρας.Από κοντά και οι άλλοι, τι κορόιδα είναι αυτοί να μείνουν πίσω.Φταίνε λέει τα ορυκτά καύσιμα, και το διοξείδιο του άνθρακα, που δημιουργεί υπερθέρμανση στον πλανήτη, και αυτό επιφέρει κλιματικές αλλαγές, που λιγοστεύουν τις βροχές, που λιώνουν οι πάγοι, που θα πνιγούν οι παραλιακές πόλεις, που θα καταστραφεί η ανθρωπότητα.Μία τρομοκρατία σε βάρος της παγκόσμιας συνείδησης, προκειμένου να δεχθεί τις λύσεις που θα προτείνει η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων.Στοχοποιείται λοιπόν το διοξείδιο του άνθρακα. Ο μεγάλος κίνδυνος που απειλεί την ανθρωπότητα.
Που πρέπει να πολεμηθεί με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα.Και η πρόταση είναι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Και προβάλλεται ως η λύση στο ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη, τη στιγμή που είναι γνωστό ότι η αιολική ενέργεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως συμπληρωματικό μέσο σε ένα σύστημα παραγωγής και όχι να το αντικαταστήσει. Μία πανάκριβη μέθοδος που παράγει ελάχιστα και όχι όταν το χρειάζεσαι, αφού η παραγωγή της εξαρτάται από τις διαθέσεις του καιρού.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τα στοιχεία που έδωσε ο ΔΕΣΜΗΕ στη δημοσιότητα για το καλοκαίρι του 2008, περίπου 800 εγκατεστημένα MW ανεμογεννητριών στη χώρα, έδιναν από 15 – 60 MW.

Θα αναρωτηθεί κανείς μα όλη αυτή η καμπάνια ανάδειξης του οικολογικού προβλήματος του πλανήτη και της υπερθέρμανσης, δεν χρησιμοποιείται για την προώθηση της αιολικής ενέργειας;
Κυρίως όχι.
Το ζήτημα της αιολικής ενέργειας χρησιμοποιείται ως ένα μέσο ανακατανομής του πλούτου. Ένα μέσο που το χρήμα από τις τσέπες του κοσμάκη μεταφέρεται σε λίγα φουσκωμένα πορτοφόλια.
Ο αναπτυξιακός νόμος δίνει κίνητρα άμεσων επιδοτήσεων που φθάνει μέχρι το 60% για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Με τις γνωστές υπερτιμολογήσεις το ποσοστό αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.
Στην ουσία πληρώνουμε για να τους κάνουμε σχεδόν τζάμπα αιολικές μονάδες.
Και αφού τους τις φτιάξουμε, μετά τους ξαναπληρώνουμε αγοράζοντας ο ΔΕΣΜΗΕ πανάκριβο ρεύμα.
Η αιολική ενέργεια έχει λόγο ύπαρξης όσο θα είναι επιδοτοστεκούμενη.
Και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει αξιόπιστη λύση για το ενεργειακό. Θα έμοιαζε σαν να προσπαθούσαμε να στραγγίξουμε τον ωκεανό με το σφουγγάρι.

Τότε σε τι αποσκοπεί αυτή η καταστροφολογία και η τρομοκράτηση της παγκόσμιας συνείδησης;
Η απειλή της καταστροφής του πλανήτη, αφορά όλους μας ανεξαρτήτως χρώματος, ιδεολογίας, πατρίδας και θρησκείας.Είναι ίσως το μόνο σημείο που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς σε οικειοθελή συνεργασία.Με αυτόν τον τρόπο, η παγκοσμιοποίηση εν ονόματι της σωτηρίας του πλανήτη, μπορεί να προωθηθεί ευκολότερα και η Νέα Τάξη Πραγμάτων να πραγματοποιήσει τα σχέδιά της ορίζοντας τους διεθνείς της κανονισμούς χωρίς τις έως σήμερα αντιδράσεις του κόσμου.Η προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας, ανάμεσα στις οποίες είναι και η πυρηνική ενέργεια η οποία μετά από αρκετά χρόνια και πολλούς αγώνες των πολιτών παγκοσμίως, βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο και πλασάρεται ευκολότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.Ήδη, πολλά κράτη έχουν ανακοινώσει την προοπτική εγκατάστασης πυρηνικών σταθμών στην περιοχή τους.
Και ενώ όλοι μας βομβαρδίζουν με το πόσες ανεμογεννήτριες εγκαθίστανται στην Ευρώπη, αποφεύγουν να μας μιλήσουν για το πόσο προωθείται η πυρηνική ενέργεια.
Πυρηνική ενέργεια και μέθοδοι όπως η Γεω – μηχανική ο απώτερος στόχος, που μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από την παγκόσμια κοινωνία, μπροστά στο ενδεχόμενο της ολοκληρωτικής καταστροφής του πλανήτη.
Θα υποθέσει κανείς πώς αυτά μπορεί να συμβαίνουν σε χώρες μακρινές και πώς δεν μας αγγίζουν.
Λάθος, μεθοδεύονται και στη χώρα μας.
Σε δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας στις 21/7 και με τίτλο «Σπρώχνουν πυρηνικά από τη πίσω πόρτα», αποκαλύπτεται πώς μεθοδεύεται η προώθηση των πυρηνικών, και πώς σταδιακά απαξιώνεται η αιολική ενέργεια.
Ο Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΗ πρότεινε στο Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής τα πυρηνικά ως μόνη εναλλακτική λύση.
Αυτό αφού είχε προηγηθεί έκθεση της Επιτροπής Ενέργειας της Ακαδημίας,
η οποία αναγορεύει την πυρηνική ενέργεια ως σημαντική παράμετρο του ενεργειακού μας σχεδιασμού και απαξιώνει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Τα γεγονότα αυτά προκάλεσαν την ανησυχία και αντίδραση της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας, η οποία κατήγγειλε το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής ότι περιθωριοποιεί τη ΡΑΕ.
Οι μεθοδεύσεις είναι πλέον φανερές.
Αφού δημιουργήσαμε περιβαλλοντικό πρόβλημα στον πλανήτη, τώρα έρχονται να μας πουν να συναινέσουμε να θυσιαστούν και τα τελευταία εναπομείναντα κομμάτια άθικτης Φύσης. Οι βουνοκορφές μας, να γεμίσουν ανεμογεννήτριες.
Και μετά να μας πουν προσπαθήσαμε αλλά δεν μπορέσαμε.
Τούτος ο πολιτισμός που δημιουργήσαμε θέλει ενέργεια που μόνο τα
πυρηνικά μπορούν να τη δώσουν.
Μία παγκόσμια συνωμοσία, και ένα ακόμη περιβαλλοντικό έγκλημα με πράσινο μανδύα, βρίσκονται σε εξέλιξη.
Και ο παραπληροφορημένος παγκοσμιοποιημένος πολίτης όχι μόνο είναι θύμα αυτής της κατάστασης, αλλά επιπλέον τη χρηματοδοτεί και τη στηρίζει.

Πόσο τα Βάτικα και η Λακωνία είναι στο στόχαστρο αυτών των επιλογών;
Η απειλή των ανεμογεννητριών είναι πλέον μία πραγματικότητα, όπως επίσης και
μεγάλη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής και το υγροποιημένο φυσικό αέριο.
Η Λακωνία και ο Πάρνωνας δίνουν πλέον την εικόνα βιονηχανικού τοπίου.
Και εκείνος ο παλιός σχεδιασμός για πυρηνικό εργοστάσιο στον Αρχάγγελο,
έχει μείνει στα συρτάρια του παρελθόντος; ή απλά περιμένει να ωριμάσουν
οι συνθήκες;
Ποίος αλήθεια μπορεί να δώσει απαντήσεις;

ΑΡΕΣΚΟΥΣΑ ΒΟΙΑΤΙΣ

Ήταν σε κείνα τα χρόνια της ύστερης ακμής της πόλης των Βοιών,
κατά τη ρωμαϊκή εποχή τον 2ο -3ο μ.χ αιώνα.
Κόρη λαμπρή ζούσε στην πόλη, που στην ομορφιά έμοιαζε την Αφροδίτη
και στη σύνεση την Αθηνά.
Όμως πρόωρα ο Πλούτωνας ζήλεψε την κόρη, και την πήρε
στο σκοτεινό του βασίλειο.
Ο πόνος του χαμού της δεν χαράχτηκε μόνο στις ψυχές των δικών της,
αλλά και στο επιτύμβιο μάρμαρο.
Το πρωτότυπο επιτύμβιο επίγραμμα του θρήνου για το θάνατο της
Αρέσκουσας έχει χαθεί, έχει διασωθεί όμως το περιεχόμενο του σε
γερμανικές εκδόσεις του 1913 και του 1955.

"Αρέσκουσαν τηνδε γονείς κλαίουσι θανούσαν
ήδ΄όσσοι ταύτην λαοί έχουσι πόλιν
ην μεν γάρ γενεής ιδίης περικαλλές άγαλμα
ως σέλας ηελίου ως ρόδεος στέφανος
είδος έχουσ' ερατόν ίκελον χρυσή Αφροδίτη
έργα δ' Αθηναίη και φρένας ηδέ νόον
ου κεν τις ψεύσαιτο πρός Όλυμπον (μιν αείραι)
Κύπριδι νηοπόλον αθανάτους μυχίαν
ή και Αθηναίοις πάρεδρον θέμεν ηέ (θεράπνην)
Αρτέμιτος καλής τοξοφόρου λοχίης
παντοίης αρετής και είδεος είνεκ' εραστού
και πινυτής ερατής και φρενός ηγαθέης
τω ρ' άμοτον κλαίοντες εν οίκοις ούποτε θυμόν
αινοπαθή δακρύω πλήσουσιν γενέται
σήν αρετήν τεά τ΄έργα σαοφροσύνην τε ποθούντες
είδος τε ηγάθεον. Αρέσκουσα κλυτή."

Το 1971 στην τοπική εφημερίδα "Λακωνικό Μέλλον"
δημοσιεύεται ελεύθερη μετάφραση του Ιωάννη Ταϊφάκου.

"Κλαίν' οι γονείς την πεθαμένη Αρέσκουσα
και όσοι άνθρωποι την πόλη κατοικούνε.
γιατί 'τανε το σώμα της σαν άγαλμα πεντάμορφο
κι ήτανε λάμψη του ηλιού και ρόδινο στεφάνι
κι όμορφη στην γλυκειά μορφή σαν τη χρυσή Αφροδίτη
μα έμοιαζε της Αθηνάς στα έργα και στη γνώση
Δεν θάναι ψέμματα να πείς στον Όλυμπο πηγαίνει
ιέρεια στων αθανάτων τα δώματα να γίνη
της Αθηνάς συντρόφισσα της Αφροδίτης κόρη
η της γλυκειάς Αρτέμιδας της τοξορίχτρας βάγια
και για την όψη την καλή και για την αρετή της
και για την σωφροσύνη της και το γερό μυαλό της
Τώρα σε κλαίν' στο σπίτι σας. Ποτέ οι γονηοί
δεν θάχουν άκλαυτη την άμοιρη καρδιά
στης αρετής και στης ωραίας σου καρδιάς τη σκέψη
και στης γλυκειάς σου της μορφής περήφανη Αρέσκουσα."

Κοντά 2000 χρόνια μετά ο πρόωρος χαμός της Αρέσκουσας
θρηνείται ακόμη απο τους σύγχρονους ποιητές.


Γιώργου Παπούλια

Α Ρ Ε Σ Κ Ο Υ Σ Α

Στους δυόσμους και στα χαμομήλια
με τη Θάλεια την Εριφύλη την Ελένη
απόγευμα αρχαίο του Απρίλη
χόρευες σαν τρελλή λές και ήθελες κάτι να προλάβεις.

Και ξάφνου πάνω στο χορό
την ομορφιά σου ζήλεψε του Άδη ο κωπηλάτης
και στου Ταινάρου το βυθό σε οδήγησε.

Αρέσκουσα
της εφηβείας σου μελαχροινό διαμάντι
άφαντο και ανέγγιχτο μου γειτονάκι

Κουράγιο το κουράγιο - πέτρα τη πέτρα
την κατασκότεινη σπηλιά να βρώ
θά΄ρθω
για να σπαθήσω το Έρεβος
την ώρα που ξυπνάνε τα τριζόνια
και οι φειδωλοί Θεοί σταγόνα την εύνοια μοιράζουν.

Την ώρα που ευτυχής μεθοκοπά ο Πλούτωνας
θά΄ρθω με δώρα και χρυσά νομίσματα
μήπως και το Ραδάμανθυ εξαγοράσω.

Αρέσκουσα για να σε πάρω
τις γκρίζες σκιές τριγύρα να ξορκίσω
το σκοτάδι απο το πρόσωπο σου να σκουπίσω
το θαλασσί του κόλπου θα φέρω να πλυθείς
μαργαριτάρια - χρώματα να στολιστείς
στο μεσημέρι το βαθύ να ξεχαστεί η μέρα
μήπως και θυμηθείς
πρίν δυο χιλιάδες τόσα χρόνια
με ποιό όνομα τ΄αγόρια σ΄αγαπούσαν.

Μα στο λαιμό Αρέσκουσα
Μαϊους που δεν έζησες θα σου κρεμάσσω
αυτούς που σου χρωστά ο Επάνω Κόσμος.

Αρέσκουσα
του Νότου λεπτοκεντημένο αστέρι
ώρα πρωινή της Άνοιξης την Ομορφιά σου
χέρι - χέρι
την Ομορφιά που αργαλειοί του τόπου μου
προσεχτικά την ύφαναν - ψηλά
στου Κάβου τους γρανίτες ν' ανεβάσω
σε χρυσοπράσινα πελάγη να καθρεφτιστεί
μήπως και τυφλωθεί η Ασκήμια
μήπως και γαληνέψει το Κακό
κι ανοίξουν πάλι οι αγκαλιές του κόσμου.

Αρέσκουσα - του Κάλλους μικρέ μου Αρχάγγελε
Κόρη της διπλανής μου πόρτας.


---------------------------------------------------

ΑΡΕΣΚΟΥΣΑ
Έκδοση Πολιτιστικού Συλλόγου

ΟΤΑΝ Η ΦΥΣΗ ΕΚΠΛΗΣΣΕΙ.

Είναι γνωστό ότι οι κρόκοι ανήκουν στην οικογένεια

των Ίριδων.

Η ιδιαιτερότητα τους είναι η απ' ευθείας έκφυση άνθους

και φύλλων, απο τον βολβό.

Το περιάνθιο των ειδών κρόκου αποτελείται απο 6 πέταλα..

Και όμως, στον Ταϋγετο εντοπίστηκε είδος κρόκου που έχει

11 πέταλα στο περιάνθιο αντί για 6.

Φύση είναι αυτή, ότι θέλει κάνει.

ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΙΚΗΣ ΓΗΣ

Κάποια Κυριακή πρωί, μία χαρούμενη σπηλαιοσυντροφιά φορτωμένη στους ώμους της

τα σακκίδια του εξοπλισμού και των προσδοκιών της, ανηφορίζει την πλαγιά του

βατικιώτικου βουνού.

Προορισμός το στόμιο ενός βαράθρου που η διαλυσιγενής ικανότητα του νερού

στον ασβεστόλιθο έχει δημιουργήσει σε κάποιο οροπέδιο.

Ο χάρτης και τα όργανα συμφωνούν.
Υψόμετρο 129 μέτρα.

Τη σπηλαιοπαρέα υποδέχεται το μεγάλο αρπαχτικό που φωλιάζει
στην είσοδο.
Συνηθισμένη περίπτωση, σε κάθε είσοδο σπηλαίου η βαράθρου να φωλιάζει αρπακτικό.
Το βράδυ σαν οι νυχτερίδες εγκαταλείψουν το βάραθρο για να κυνηγήσουν έντομα,
κάποιες θα δεχτούν την επίθεση του. Το ίδιο και σαν το χάραμα επιστρέψουν.

Μετά απο ένα ανήσυχο πέταγμα το μεγάλο αρπαχτικό κουρνιάζει στη κόχη του γκρεμού
που είναι η είσοδος του βαράθρου.
Η κοπέλα της σπηλαιοσυντροφιάς ήρεμα πλησιάζει πρός το αρπαχτικό .
μιλώντας του σιγανά.

Το πουλί καθησυχασμένο παραμένει στη θέση του. Η απόσταση που τους χωρίζει δεν
είναι παραπάνω από 3 μέτρα, και μία παράξενη επικοινωνία εξελίσσεται.
Όταν η Φύση προσεγγίζεται αλλοιώς.

Θα κόντευε 10 η ώρα όταν ο πρώτος σπηλαιοσύντροφος, ελεύθερο αφήνει το
σώμα του στο κενό.

Εγκαταλείποντας την επιφάνεια.

Ο καταβατήρας σταματάει 35 μέτρα παρακάτω, σε κάθετη κατάβαση.
Το δάπεδο σχηματίζει μία πλατεία και πρός τα ανατολικά μία στοά,
ή οποία 10 μέτρα μετά καταλήγει σε αδιέξοδο.
Στο δάπεδο όμως σχηματίζεται το στόμιο ενός πηγαδιού, που δείχνει να οδηγεί
σε βαθύτερα διαμερίσματα.
Κατάβαση σε δεύτερο επίπεδο και μετά απο άλλα 35 μέτρα κάθετης κατάβασης,
το πηγάδι οδηγεί σε ευρύχωρη αίθουσα, 70 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια του
εδάφους.
Ο δεύτερος ένοικος του σπηλαίου μας υποδέχεται.














Μεγάλος μαύρος σκορπιός των σπηλαίων.
Η αίθουσα κοσμείται από πλούσιο σταλακτιτικό διάκοσμο και κουρτίνες.

Κάπου τα τοιχώματα της τελειώνουν, όμως σε κάποιο σημείο του δαπέδου άλλο
στόμιο πηγαδιού δείχνει ότι το βάραθρο συνεχίζει και σε τρίτο επίπεδο.
30 μέτρα μετά οι καταβατήρες σταματούν.
105 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια του εδάφους, τεράστιες αίθουσες και πλούσιος
σταλακτιτικός διάκοσμος.


Στενός διάδρομος και σε κάποιο σημείο σταματάει δείχνοντας στενό λαγούμι.
Οριζόντια σπηλαίωση ίσως.
Ώρα για περπάτημα. Τι περπάτημα δηλαδή, γονατιστό περπάτημα, μερικές φορές
και σύρσιμο με την κοιλιά.
140 μέτρα οριζόντιας δύσκολης διαδρομής.
Που οδηγούν σε μία μικρή αίθουσα.
Και εκεί πάλι κάθετο κατέβασμα, αυτή τη φορά μόνο 16 μέτρα.
Πλέον δεν υπάρχει διάκοσμος στα τοιχώματα του βαράθρου, παρά
γυμνός ασβεστόλιθος.
Τα όργανα δείχνουν 150 μέτρα κάτω απο την επιφάνεια και 20 μέτρα κάτω
απο την στάθμη της θάλασσας.
Πλήθος απο νυχτερίδες θορυβημένες πετούν, ενώ στο δάπεδο είναι εμφανείς οι
εναποθέσεις γκουανό.
Μικρές, μονόχρωμες, γκρί, πεταλουδίτσες πετούν, ενώ δέχονται την επίθεση ενός
πουλιού που δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε.
Μία ολόκληρη βιοκοινωνία 160 μέτρα βαθιά στα έγκατα της γής, στο απόλυτο
σκοτάδι.

Σταματάμε για την απαραίτητη ανάπαυση. Λίγο νερό, ξηροί καρποί, μπισκότα,
για να αναπληρωθούν οι ξοδεμένες θερμίδες.
Νοιώθεις τα συναισθήματα ανάκατα μέσα σου.
Κάπου νοιώθεις πως έχεις κατέβει στον Άδη.
Πώς κάπως έτσι θα πρέπει να είχε νοιώσει και ο Ηρακλής όταν κατέβηκε σε αυτόν.
Έχεις την αίσθηση πώς μέσα απο τις μισοφωτισμένες αίθουσες θα προβάλλουν σκιές
και ψυχές.
Και έπειτα πάλι βλέποντας και θαυμάζοντας τη ζωή σε αυτό το βάθος και στα απόλυτα
σκοτάδια, νοιώθεις πώς ο πλανήτης σου έχει ξεγυμνωθεί. Πώς δεν έχει τίποτα πιά να
σου κρύψει.
Νοιώθεις πώς οι σιωπές μας μιλούν, και πώς καταλαβαίνονται απόλυτα.

Ώπ! τον πιάσαμε τον κλέφτη.
Ένα δολιχόποδο έχει αρπάξει ένα κομμάτι μπισκότου, και τρέχει να εξαφανιστεί
στις σχισμές του ασβεστόλιθου.
Ευτυχώς η ψηφιακή το προλαβαίνει.
Σιγά που θα έλεγε όχι στην πρόκληση της έτοιμης τροφής, επειδή δεν είχε ξαναδεί
ανθρώπους.


Στο τέλος της αίθουσας, 6 μέτρα παρακάτω, σχηματίζεται η λεκάνη μίας λίμνης
με καθαρά πράσινα νερά.
Ίσως και να είναι θάλασσα μιάς και είμαστε 20 μέτρα κάτω απο τη στάθμη της.
Όμως όχι, είναι καθαρό, γλυκό, πόσιμο νερό.
Ίσως να είμαστε στον υδροφόρο ορίζοντα.
Σε κάποια σημεία δεν φαίνεται πυθμένας, και το νερό σχηματίζει μαύρες τρύπες.
Σημάδι πώς το βάραθρο συνεχίζεται σε πλημυρισμένα διαμερίσματα, πού ποιός ξέρει
ως που εκτείνονται.
Πλέον χρειάζεται εξειδικευμένη εμπειρεία σπηλαιοκατάδυσης, και ειδικός εξοπλισμός.


Ώρα για επιστροφή.
Όταν και ο τελευταίος της σπηλαιοπαρέας ανέβηκε στην επιφάνεια, τα ρολόγια
έχδειχναν 8 το βράδυ.
10 ώρες μέσα στην κοιλιά της μάνας Γής!
Την κουρασμένη επιστροφή συνόδευε ένα μαγευτικό δειλινό.

Η ΛΑΚΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΙΡΙ ΡΕΪΣ

«Μάλτα γιοκ» είχε πει ο τούρκος Ναύαρχος Πίρι Ρέις, στην προσπάθειά του κάποτε να βρει το γνωστό νησί της Μεσογείου και καταγράφηκε στα διεθνή ναυτικά χρονικά. Παρ όλα αυτά, ο Τούρκος ναύαρχος έγινε σύμβολο της … τουρκικής ναυτοσύνης.
Ο Πίρι Ρέϊς (1470 - 1554) έμεινε γνωστός στην Ιστορία κυρίως όχι για τις ικανότητες του ως πειρατής ή ναύαρχος του σουλτανικού στόλου, αλλά για τους περίφημους χάρτες του, οι οποίοι σχεδιάστηκαν το 1513 και απεικονίζουν με καταπληκτική ακρίβεια τόπους του πλανήτη που ανακαλύφθηκαν αργότερα.
Εγκαταλείποντας τη θάλασσα και ασχολούμενος ως χαρτογράφος ο Πίρι Ρέϊς, χωρίς προφανώς να έχει υπόψη του τον Παυσανία και τις ταξιδιωτικές του περιγραφές, αφήνει έργο ταξιδιωτικών περιγραφών.
Από τις περιγραφές του Πίρι Ρέϊς, μαθαίνουμε για τα Βάτικα και τον Κάβο Μαλιά.
"Το ακρωτήρι αυτό λέγεται Μπενεφσέ, γιατί στα βορειοανατολικά του υπάρχει ένα ομώνυμο κάστρο δίπλα στη θάλασσα που ανήκει στη Βενετία. Στα ελληνικά λέγεται Μενεβεσίε, και είναι παραφθορά του Μενεβίς. Οι Ευρωπαίοι ονομάζουν το κάστρο Μερβέζιε.
Το ακρωτήρι της Μονεμβασιάς είναι ένα ψηλό βουνό που μπαίνει μέσα στη θάλασσα, και βρίσκεται στο νότιο τμήμα του βιλαετιού του Μοριά.
Το ακρωτήρι βλέπει στα νοτιοανατολικά "(εδώ εννοείται ο Καβομαλιάς).
"Στη μύτη του, δηλαδή νότια, υπάρχει μία ερειπωμένη εκκλησία.
Τη λένε Σάντα Άντζελο. Απο αυτή οι άπιστοι ονομάζουν το ακρωτήρι και Κάβο Σάντα Άντζελο.
Το πραγματικό του όνομα είναι όμως Κάβο Μαλούγια (Μαλέας).
Έτσι είναι περισσότερο γνωστό. Τα πλοία που έρχονται από τη Δυτική Μεσόγειο, προς τη Ρόδο, τη Χίο, την Ιστανμπούλ, φθάνουν οπωσδήποτε σε αυτό το ακρωτήρι. Είναι σαν σύνορο.
Τις καλοκαιρινές μέρες οι βορειοανατολικοί άνεμοι εμποδίζουν τα πλοία να περάσουν το ακρωτήρι. Ευνοϊκοί είναι οι δυτικοί και βορειοδυτικοί άνεμοι.
Επειδή το ακρωτήρι είναι σαν βουνό, δεν μπορούν να ρίξουν άγκυρα. Τα νερά στα βόρεια - βορειοανατολικά, είναι πάρα πολύ βαθιά.
Δέκα πέντε μίλια νοτιοδυτικά από το κάστρο της Μονεμβασιάς βρίσκεται το νησί που είναι γνωστό ως Τσούχα (Κύθηρα).
Τα πλοία μπορούν να αράξουν δύο μίλια βορειοδυτικά του ακρωτηρίου. Εκεί βρίσκεται η ερειπωμένη εκκλησία Σάντα Μαρία. Όπου και αν σκάψουν εμπρός της, βγαίνει γλυκό νερό" ( εδώ μάλλον εννοείται η περιοχή της Αγίας Μαρίνας - Κανατάκι).
"Το ακρωτήρι που βρίσκεται νοτιοδυτικά είναι χαμηλό. Έχει βράχους στη μύτη του, για αυτό πρέπει να το προσέχουν" (εννοείται το ακρωτήρι Ζόβολο).
"Στην άλλη πλευρά του ακρωτηρίου βρίσκεται η εκκλησία Αγιασίλες (Άγιος Βασίλειος)"(Μάλλον εννοείται ο Άγιος Λιάς).
"Αν κινηθούν λίγο βορειοδυτικά της, θα βρουν το κάστρο Βάτικα. Είναι γερό κάστρο. Υπάγεται στο σαντζάκι του Μοριά. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο, δύο μίλια περίπου στο εσωτερικό της στεριάς και έχει εμπρός του λιμάνι. Τα πλοία δένουν τα παλαμάρια τους στα νοτιοανατολικά. Ρίχνουν άγκυρα στα βορειοδυτικά σε βάθος δέκα οργιές. Είναι καλό αραξοβόλι. Χαρακτηριστικό του λιμανιού από τη θάλασσα είναι μία ανοιχτή παραλία με ένα μαύρο ακρωτήρι στα ανατολικά της.
Πάνω του υπάρχουν τρία μυτερά βουναλάκια. Να κινηθούν σε απόσταση ενάμισι παλαμάρι από το ακρωτήρι χωρίς φόβο, και από κει να μπουν χωρίς φόβο στο λιμάνι."

Εδώ ο ναύαρχος δεν περιγράφει ως λιμάνι τον όρμο των Βατίκων. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνει ότι τα πλοία φουντάρουν βορειοδυτικά και δένουν τα παλαμάρια τους νοτιοανατολικά, αναφέρεται στην περιοχή του Παλαιοκάστρου. Το μαύρο ακρωτήρι ανατολικά προφανώς αναφέρεται στον κάβο της Πούντας στο Λά.
"Απέναντι βρίσκεται το νησί Μπέγκ (Σερβί)" (αναφέρεται στην Ελαφόνησο).
"Οι Ευρωπαίοι το λένε Ιζιλε Σερβί , δηλαδή ''νησί των ελαφιών''. Είναι ακατοίκητο.
Νότια του βρίσκεται ο όρμος Πόρτο Σερβί (Σαρακίνικο). Τα πλοία δένουν τα παλαμάρια τους στο χοντρό ακρωτήρι νοτιοανατολικά και ρίχνουν άγκυρα στα βόρεια σε βάθος 20 οργιές. Είναι κατάλληλο αραξοβόλι για τις μεγάλες μπάρτσες.
Όσοι χρειάζονται πόσιμο νερό, θα το βρουν κάτω από ένα βράχο δίπλα στη θάλασσα,
στην πλευρά του νησιού που βλέπει προς τις ακτές της Ρούμελης."
Οι πληροφορίες που δίνει εδώ ο Ρέϊς δεν αφορούν μόνο το Σαρακίνικο. Το ότι τα πλοία αγκυροβολούν βόρεια σε βάθος 20 οργιές και δένουν παλαμάρια στο χοντρό ακρωτήρι νοτιοανατολικά, περιγράφει τη Λεύκη από όπου γινόταν και η υδροληψία.

"Τα πλοία δεν περνούν ανάμεσα στο νησί και στη Ρούμελη, γιατί τα νερά είναι ρηχά.
Οι γαλέρες περνούν όταν ο άνεμος είναι ευνοϊκός. Σε αντίθετη όμως περίπτωση σε πολλά σημεία μπορούν να πέσουν σε βράχια που είναι διάσπαρτα εδώ και εκεί.
Εμείς περάσαμε εδώ με καλιάτα. Αυτό έγινε με μεγάλη δυσκολία. Από το νησί ως το ακρωτήρι της Μονεμβασιάς είναι είκοσι μίλια, ενώ η Βάτικα δέκα.
Από αυτό το λιμάνι ως τη Ρόγια (Καστέλο Ρόπα) είναι πέντε μίλια.
Η Ρόγια βρίσκεται τρία μίλια περίπου μέσα στη στεριά, χτισμένη πάνω σε ένα βράχο.
Υπάγεται στο λιβά του Μοριά. Εμπρός της υπάρχει το φυσικό λιμάνι Πόρτο Ρόγια. Εκεί βρίσκεται και ένα ερειπωμένο κάστρο. Τα πλοία που φθάνουν στο λιμάνι δένουν τα παλαμάρια τους στο βράχο που βρίσκεται δυτικά. Ρίχνουν άγκυρα στα δυτικά σε βάθος 15 οργιές. Χαρακτηριστικό του λιμανιού από τη θάλασσα, είναι το στρογγυλό ακρωτήρι δυτικά του. Μοιάζει με νησί. Τα νερά γύρω του είναι βαθιά. Πουθενά αλλού εκτός από το λιμάνι δεν μπορούν να αράξουν. Πέντε μίλια νότια νοτιοανατολικά βρίσκεται το νησί Σέρβι. Ενώ το Άσπιρε Ποτάμο (ποταμός Ευρώτας) βρίσκεται δέκα πέντε μίλια βορειοδυτικά. Είναι επίσης γνωστό και ως Ακ Σού."

Αν και ο Πίρι Ρέϊς φημίζεται για την ακρίβεια του, όπως και οι χάρτες του, εδώ φαίνονται οι περιγραφές του να μην ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματική κατάσταση. Σίγουρα η Βάτικα δεν απέχει 10 μίλια απο το νησί (Ελαφονήσι), εκτός και αν την τοποθετήσουμε στην περιοχή του Κάβο Μαλέα. Η απόσταση που απεικονίζεται στους χάρτες του Πίρι Ρέϊς μεταξύ Ελαφονησιού και της απέναντι στεριάς (Πούντας), είναι όση και αυτή Παλαιοκάστρου - Πούντας. Στην πραγματικότητα είναι κατά πολύ μικρότερη.
Ο Πίρι Ρέϊς τοποθετεί σε 5 μίλια απόσταση απο το Ελαφονήσι τη Ρόγια (Καστέλο Ρόπα). Η απόσταση αυτή αντιστοιχεί στον Πλατανιστό όπου όμως δεν υπάρχει λιμάνι ή στο εσωτερικό αξιόλογη πόλη.
Είναι φανερό και απο την απεικόνιση του χάρτη ότι η Ρόγια (Καστέλο Ρόπα) αντιστοιχεί στο λιμάνι της Πλύτρας το οποίο απέχει απο το Ελαφονήσι 15-16 μίλια.
Το στρογγυλό ακρωτήρι που μοιάζει με νησί αντιστοιχεί στο ακρωτήρι Ξυλής, ενώ η πόλης της Ρόγιας που βρίσκεται 3 μίλια εσωτερικά της στεριάς με τα ερείπια του κάστρου (Παλαιόκαστρο), περιγράφει τον Ασωπό.

"Είναι ένας μεγάλος ποταμός με νερό χειμώνα καλοκαίρι. Τα καΐκια μπαίνουν στο εσωτερικό του. Στις δύο όχθες του υπήρχε παλιά μία πόλη, που σήμερα είναι ερειπωμένη. Το σημερινό της όνομα είναι Άιλος (Έλος). Καταστράφηκε από τον Μεβλάι Γιακούμπ μπίν Μανσούρ. Ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς που καταγόταν από την οικογένεια του προφήτη Ομέρ. Το έτος 373 Εγίρας (980 μΧ) αυτός ερχόταν από την πόλη Μερεκίς (Μαρακές) του Μαγκρέμπ με χίλια πλοία για να πάρει την Ιστανπούλ, και ξεχειμώνιασε στο βιλαέτι του Μοριά. Τότε καταστράφηκε η Άιλος.
Πάρα πολλά κτίσματα υπάρχουν σήμερα στην πόλη. Τα νερά εμπρός από την πόλη είναι κατάλληλα για να αράξουν. Εδώ αράζουν τα περαστικά πλοία. Παίρνουν πόσιμο νερό και συνεχίζουν το δρόμο τους.
Δέκα μίλια δυτικά υπάρχει το νησάκι Μποϊνούξ ( Μαραθονήσι). Τα νερά ανάμεσα σε αυτό και τις ακτές της Ρούμελης έχουν βάθος έξι οργιές. Είναι καλό αραξοβόλι. Από τη μεριά της Ρούμελης υπάρχει ένα ερειπωμένο κάστρο που το λένε Παλιάπολι. Το νησάκι λέγεται Κερέτε ( Κερατίδι ) " (πρόκειται για τη σημερινή Κρανάη).
"Τα μεγάλα πλοία μπαίνουν στο λιμάνι από τα βόρεια του μικρού νησιού. Δένουν τα παλαμάρια τους στο μικρό νησί, και ρίχνουν άγκυρα κατά τη θάλασσα στη Ρούμελη. Αν έρχονται από τη θάλασσα και θέλουν να γνωρίζουν το χαρακτηριστικό του νησιού, αυτό είναι πως από μακριά φαίνεται ψηλό.
Νότια του μικρού νησιού βρίσκεται το φυσικό λιμάνι Βάτι (Βαθύ). Είναι πολύ ωραίο.
Πιο κάτω υπάρχει ένας όρμος με ερειπωμένο κάστρο στο εσωτερικό του" (προφανώς εννοείται ο όρμος του Σκουταριού).
"Νοτιότερα φθάνουν στο λιμάνι Κόλα Κίτε ( Κολοκύθα)" (εδώ μάλλον περιγράφεται ο σημερινός Κότρωνας).
"Πιο κάτω φθάνουν στο Πόρτο Κάλι (Πόρτο Κάγιο), που απέχει 18 μίλια από το νησί Μποϊνούζ. Το Πόρτο Κάλι είναι ένα ωραίο φυσικό λιμάνι. Χαρακτηριστικό του είναι πώς πρώτα φτάνουν στο ακρωτήρι Μάνια, και μετά υπάρχει ένας όρμος που βλέπει ανατολικά. Στο εσωτερικό του βρίσκεται η ερειπωμένη εκκλησία Σαν Νταρχάτζιλου
(Αρχαγγέλων, Αγ. Άγγελος). Αφού περάσουν λίγο βόρεια του όρμου βρίσκεται το λιμάνι Πόρτο Κάγιο που βλέπει ανατολικά. Χαρακτηριστικό του είναι οι κόκκινοι βράχοι που βρίσκονται στα βόρεια της εισόδου του. Μπαίνουν στο λιμάνι έχοντας τους βράχους στα δεξιά. Μέσα στο λιμάνι υπάρχει μία ξέρα κοντά στους κόκκινους βράχους. Τα πλοία να κινηθούν κοντά προς το ακρωτήρι που βρίσκεται στα βόρεια του λιμανιού. Έτσι η ξέρα μένει δεξιά.
Πιο κάτω από το λιμάνι του Πόρτο Κάγιο ως το ακρωτήρι της Μάνης είναι τέσσερα μίλια νότια. Εκεί υπάρχει αραξοβόλι εμπρός από την εκκλησία Σάν Νταρχάτζιλου. Ως εδώ."

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: τα στοιχεία αντλήθηκαν
από το έργο « Ο Πίρι Ρέϊς – η οθωμανική χαρτογραφία –
και η λίμνη του Αιγαίου», του Δημήτρη Λούπη και της
Βρετανικής Σχολής.
Τα κείμενα με έντονη γραφή αποτελούν σχόλια και
παρατηρήσεις του μπλόγκ.